Wenen

We zijn vandaag aangekomen in Wenen. Na een rit van bijna 95 kilometer vanuit het dorpje Großkrut. Waar we tot onze verbazing vannacht een mooi en luxueus onderkomen hadden. Niet iets wat je verwacht in een klein Oostenrijks dorpje vlakbij de Tsjechische grens. De huisjes in Großkrut zagen er overigens precies zo uit als in Valtice, de grensplaats aan de andere kant.

Essentieel voor gisteren en voor vandaag; het was droog en zonnig. En dat verandert mijn terugblik op deze reis. Reizen in de regen levert gedoe met natte kleren, chagrijnige herinneringen en sombere beelden. Nu fietsten we op steeds vlakkere wegen in een lekker zonnetje naar het eindpunt van onze reis. We arriveerden om twee uur bij de Donau en reden via het Donau-eiland naar het centrum. We hadden om drie uur in het hotel kunnen zijn, ware het niet dat Luuk’s achterrem het had begeven. We hoorden gisteren al het typische en verontrustende geluid van staal op staal. En vanochtend bleek inderdaad dat de rem nauwelijks meer deed waar hij voor bedoeld was. Uitkijken naar een fietsenmaker dus. En die vonden we op weg naar Wenen-Zentrum. De fiets ging in de takels en al snel bleken rem en remkabel totaal versleten. Luuk was voor de reis nog bij zijn fietsenmaker langs geweest. “Die remmen gaan nog wel een poosje mee”. Ik vermoed dat Luuk niet meer bij deze zaak terugkomt.

Na het oponthoud bij de fietsenzaak gingen we voor de foto’s naar het Prater. We hebben een aardige voorbijgangster mooie plaatjes laten maken recht vóór het iconische reuzenrad. Daarna mocht ik navigeren naar het hotel. Maps.me is buitengewoon nauwkeurig, maar op de fiets het zeer drukke verkeer in de smiezen houden, met de voortdurend veranderende fietspaden, kijkend op een klein schermpje, vraagt veel concentratie. Ik was blij dat ik de jongens veilig bij het hotel kon afzetten.

Even een terugblik voor mezelf. Fysiek ging het redelijk goed. Ik ben geen twintig meer, maar de conditie is goed en werd ook beter in de afgelopen weken. Geen blessures, soms een beetje een vervelend gevoel in mijn linker Achillespees. Daar bleef het bij. Als ik op zeer steile beklimmingen mijn ademhaling onder controle kan houden, gaat het allemaal goed. Maar soms wil ik te snel en raakt de zuurstoftoevoer ontregeld. Maat houden is het devies.

De fiets hield het redelijk goed. Inmiddels heb ik de afgelopen twee jaar drie keer een lekke band gehad. Dat is teveel voor de kwaliteit die deze band belooft. Daar staat wel tegenover dat de 50 millimeter brede banden zeer veel comfort en grip bieden op gravel- en modderwegen. En daar hadden we er heel veel van. Dat is een voordeel ten opzichte van de de Marathon Plus-banden waar Sjon en Luuk mee fietsen. Maar die gaan dan weer niet lek… Het probleem met de lekkende Rohloff-naaf is nog niet opgelost. Ik verlies nog steeds olie. En de voorrem piepte tot twee dagen geleden ook als vanouds. Al met al is deze fiets nog niet mijn meest betrouwbare kameraad geworden.

Morgen op pad Wenen in. Ik heb een aantal wensen waaronder het Kunsthistorisch Museum en het Palais Ephrussi.

Maar eerst even bijkomen van deze mooie maar inspannende tocht….