Naar Konstantinovy Lazne

We hadden een geweldig mooie overnachtingsplek in Salajna. Een oude boerderij die bijzonder mooi gerestaureerd was tot een pension met vergaderlocatie. Ontvangst, kamers, diner en ontbijt; het was allemaal meer dan prima. De geschiedenis van de plek is weer wat minder fraai. Oorspronkelijk was het een boerderij van Duitse mensen. Na de oorlog werden die het land uitgejaagd. De boerderij en de schuren vervielen aan de staat. Die gaf de plek aan nieuwe bewoners die van elders waren gevlucht. Ze konden er niets mee. De panden raakten bouwvallig en werden deels gesloopt. In de jaren negentig kocht een familie het pand en restaureerde het met behulp van stevige overheidssubsidies. Zo bleef de historische substantie bewaard. Maar zo blijft ook de pijnlijke geschiedenis van de verjaagde Duitsers zichtbaar.

We zagen gister de bui al hangen. Het zou verdraaid slecht weer worden vandaag. Vanochtend hoorden we de regen al met bakken uit de lucht komen. We wachtten tot half twaalf en gingen toen goed ingepakt op weg.

Het ging, maar de wegen zijn slecht, modderig, vol gaten en hebben te veel venijnige klimmen. Nat en zwetend kreun ik mezelf omhoog, tegen dertien en meer procent omhoog. Na elke bocht hoop ik dat de weg vlak wordt, of tenminste iets minder stijgt. Niet dus. Elke keer weer de ontnuchtering; de klim is steeds langer dan je denkt, de weg steeds slechter dan je hoopt en je benen doen meer pijn dan je wil. Waarom doe ik dit? Wat is hier leuk aan? We rijden door Márianské Lázne, het prachtige kuuroord Marienbad, maar we zien er bijna niets van. Goethe was hier, Wagner en Chopin. We zien alleen de bordjes van de fietsroute en rijden ook nog verkeerd. Een enkel hotel in Jugendstil passeren we, meer niet. Wat is er leuk aan een fietsvakantie?

Bij het voormalig klooster Tepla stoppen we. Een schitterend complex uit de twaalfde eeuw. Het heeft alles in de categorie schoonheid en verval. Zoals Jules Deelder zei: voor ‘mooi’ moet het bederf zichtbaar zijn. We eten een worstje met brood en mierikswortel. En de zon breekt voorzichtig door. Nu alleen nog naar ons pension. De verschillende navigatiesystemen zijn het eens. We fietsen in de aangegeven richting. Maar ter plekke is er alleen een dichtgetimmerd café. Zijn we bedonderd? Is dit fake? We fietsen door het dorpje. Ik zie een ouder echtpaar en ik spreekt de vrouw aan. Ze spreekt zeer gebrekkig Duits. “Nee, hier is geen pension, men is hier arm en het leven is hard, Geen pension.” Ik druip af. M. is zo goochem om de vrouw een foto van het pension te laten zien vanaf de site van Google Maps. “Oh, dat! Een kilometer verderop”. En inderdaad. Een kilometer en een steile klim verder vinden we ons pension.