Langs de grens, twee

Dyjákovicky - Großkrut, 86 kilometer

Gisteren vertrokken we uit Slavonice, met zijn mooie huizen, zijn roemrijke geschiedenis en zijn zwarte recente verleden. De Duitstalige burgers, en dat waren alle inwoners van het stadje, werden na 1945 verjaagd. Wegwezen, zoek je heil maar in Duitsland. Een paar jaar geleden was ik met Anneke in Berlijn in het Museum der Vertriebenen. Dat museum vertelt de verhalen van de twaalf en een half miljoen mensen die na de oorlog naar Duitsland moesten vluchten, verdreven door de nieuwe machthebbers. Men vluchtte op wagens, karren en vooral te voet. Alleen het hoogst noodzakelijke kon mee op de vlucht. Maar iedereen nam de sleutels mee van zijn huis. Zodat je later als je weer thuis zou komen, de sleutel in het slot zou kunnen draaien en dat de deuren zich weer openden. En dat alles weer goed was. Het museum lag vol met sleutels van ooit verlaten huizen. Hoeveel mensen die ooit in Slavonice woonden, hebben nog de sleutels van hun huis daar? Hebben ze nog foto’s van hun huis, waar ze met weemoed naar kijken? Huizen waar nu anderen wonen. Ik denk aan al die sleutels die ergens in een la liggen.

We hebben prachtig weer en een redelijk vlakke etappe. Het landschap verandert, veel landbouw en aarzelend her en der wijnbouw. Bij Jaroslavice torent een vervallen slot hoog boven het dorp uit. De kollonade van een orangerie schittert in de zon, het afbladderende pleisterwerk geeft het een prachtige kleur. Het slot is gebouwd op de resten van een burcht uit de 13e eeuw. Een grensburcht, want ook toen werd er hier gevochten om de grens. Verderop komen we weer bunkers tegen, een overblijfsel van de koude oorlog. En weer een stukje verder stuiten we op een ander gedenkteken van de koude oorlog; een monument voor de mensen die gevallen zijn bij een poging hier het IJzeren Gordijn te passeren. Een vierkant van stalen staven die recht in de lucht steken, markeert de plek. In elke staaf is de naam van een slachtoffer uitgefreesd. Kijk je naar de Oostenrijkse kant van de grens - de vrijheid - dan valt het licht zo dat de naam leesbaar wordt. Bij een paar namen ligt een bloem of hangt een olielampje, na zoveel jaar zijn deze slachtoffers niet vergeten.

In de grensplaats Valtice is het warm, gezellig en druk met allerlei fietsers. Op een mooi terras eten we een pizza. En na een paar klimmen zijn we in Oostenrijk. Het hotel in Großkrut is verbijsterend mooi. Morgen zijn we in Wenen!