In de ton

Van Jesenice naar Planá nad Lužnicí, 47 kilometer

Gister sliepen we in een eenvoudige accommodatie, zeg maar gerust zéér eenvoudig. We sliepen in een ton. Een klein type megapod, als die term u iets zegt. Luuk en Sjon stormden als eersten naar binnen en overzagen het slagveld. Op een minimaal vloeroppervlak waren twee smalle bedjes geplaatst, met daarboven, direct onder het bolle dak, twee babybedjes voor noodgevallen. “Wij slapen beneden” riepen de heren eensgezind naar buiten. Ik had geen idee wat mij te wachten stond.

Na de maaltijd moesten we in het duister door de regen naar de ton. De ton had geen elektriciteit en dus ook geen licht. Bij het lampje van een mobiel wurmden we ons naar binnen. De heren doken snel op hun royale sponde. Daar stond ik. Tussen twee bedden in, met een rechtopstaand trapje naar het babybed. Ik klauterde moeizaam omhoog en wist mezelf in liggende positie te brengen. “Boem” mijn hoofd knalde tegen het gekromde plafond. Ik had aan de ene kant van het bed een hoofdruimte van 50 centimeter, aan de andere kant geen enkele ruimte, door de kromming van het dak. Het bed was 80 centimeter breed. Per saldo had ik veertig centimeter bedbreedte tot mijn beschikking. Er was geen hekwerk dat mij kon behoeden voor een val. De hele nacht lag ik verstijfd op een smal stukje bed, omdraaien was levensgevaarlijk, oprichten onmogelijk. Onder mij hoorde ik genoeglijke slaapgeluiden van mijn vrienden. Tegen zevenen brak de schemering aan. Geradbraakt klauterde ik naar beneden. Buiten regende het.