De jaren zestig

Vandaag vertrokken we uit pension U Jezera in Okrouhlé Hradiště, moeilijk te vinden, maar mooi gelegen aan een idyllisch meertje. Reisgenoot S. en zijn geliefde M. noteerden de plek alvast voor een toekomstig reisje met hun toekomstige camper. De overnachting, het eten en het ontbijt, het was allemaal buitengewoon gunstig geprijsd. Prijzen waren van vroeger en ook de ambiance ademde de sfeer van pakweg de jaren zestig. Het meubilair is wat sleets en licht beschadigd, de bedden licht doorgezakt en de gordijnen zijn wat verbleekt, maar op de tafeltjes ligt een vrolijk zeiltje en er staat een klein bosje bloemen.

Opnieuw zou er veel regen vallen en daarom gingen we na het ontbijt vlug op pad. Nog een paar klimmen en dan zal het het landschap er anders uit gaan zien; vlakker en met minder bos. We zijn op weg naar Plzen, de stad waar het Pilsner bier werd geboren. Het is een redelijk grote stad waar Pilsner Urquell en Skoda nog steeds de belangrijke fabrieken zijn. Er rijden trams, we drinken koffie in een leuke zaak en fietsen door een levendige stad, maar toch is een Emmen-gevoel nooit ver weg.

Verder fietsend komen we de twee Nederlandse fietsers tegen die ook in ons pension overnachtten. Maar we fietsen in tegengestelde richting. Dat betekent dat of wij, of zij verkeerd rijden. Wij dus. De Rode Lijn weer geactiveerd en we fietsen verder langs dorpen en stadjes. Het maakt allemaal een rommelige indruk, soms verveloos, niet opgeruimd; we zouden bijna zeggen nette armoede. Het doet mij soms denken aan mijn jeugd. Dingen die ik toen gewoon en alledaags vond, zou ik vandaag de dag achterhaald en armoedig vinden.

In Dobriv wachtte na 77 kilometer het pension op ons. Sjon en zijn M. fietsen nog even door, hun pension was vol en dus kwamen Luuk en ik hier terecht. Een eenvoudige kamer, bloemetjesgordijnen, een simpele douche, twee stopcontacten, een tafeltje met een zeiltje en daarop een klein bosje bloemen. De jaren zestig, maar wel met WiFi.