Overpeinzingen op de weg van Meiningen naar Coburg

De stad Meiningen speelde in de theatergeschiedenis in de negentiende eeuw een belangrijke rol. Voor het eerst speelden acteurs hier in een vast ensemble onder regie van een regisseur. De nadruk lag op een naturalistische speelstijl, met veel oog voor detail. Die vorm van theater brak vervolgens in heel Europa door. In Meiningen staat nog het imposante theater in classicistische stijl dat vorst George II voor zijn acteurs liet bouwen. Hij was namelijk behalve de vorst ook de leider van het ensemble. Het was de tijd dat de mecenas zorg had voor de kunsten en daar ook flink voor wilde betalen. In Thüringen zagen we de afgelopen dagen meer van dat soort voorbeelden. Ook Bach had zo zijn ondersteuners, om van Goethe en Schiller maar te zwijgen. Machthebbers met een goed hart voor de kunsten, zijn ze er nog? In Nederland is het vaak behelpen. Er zijn meer slopers dan bouwers. De cultuursector lijdt nog altijd onder de klappen die Halbe Zijlstra uitdeelde. In de jaren tachtig was het Elco Brinkman die vele kranen dichtdraaide. Met dat in het achterhoofd wachten we de verkiezingen in november met samengeknepen billen af. Geen partij durft zich hard te maken voor cultuur. En onze vorst? Zijn moeder durfde zich uit te spreken. Hem heb ik er nooit over gehoord.

In Thüringen zagen we vandaag prachtige dorpen, mooie burchten, oude kloosters. Heel idyllisch. Het verschil tussen Thüringen en Bayern, waar we vanmiddag aankwamen, is aan het vervagen. Maar onder de welvaart sluimert ontevredenheid. In de Thüringer Landtag is Die Linke de grootste partij met 29 zetels, het is een directe navolger van de SED, de oude communistische partij. De AFD heeft hier 19 zetels en de CDU 21. Ouderwets links, conservatief en nieuw bruin. Ik ben benieuwd wat dat voor de cultuur en de mensen hier gaat brengen.

We waren na een rit van 90 kilometer nèt op tijd in het hotel in Coburg. Er brak een enorm onweer los.