Van Paderborn naar Helmarshausen

Van Paderborn naar Helmarshausen, 108 kilometer

We zijn nog niet vertrokken of de hemel barst open. We trekken de regenkleding aan, maar er is geen beginnen aan. We schuilen bij een bedrijf op een industrieterrein. Tien minuten later denken we dat het weer kan. Maar dat is te vroeg. Nu schuilen we bij de retourafdeling van een Aldi. Dan knapt het weer op en zoeken we het begin van de Altenau-Radweg. Dat valt niet mee. De kaartjes zijn niet echt duidelijk. We vragen het aan een voorbijganger en die wijst ons de juiste weg. Het belooft een mooie dag voor Luuk te worden; want we toeren langs de Altenau zonder de Rode Lijn van Maps.me te volgen. Het idee is dat we soepel koersen op de richtingborden en het kaartje. Maar tot drie keer rijden we faliekant verkeerd. Werklieden zijn met een brug bezig en hebben de borden verwijderd. Luuk weet niettemin zeker wat onze richting moet zijn. Na een vergeefse klim van vijf kilometer moeten we weer keren. En ineens hoor ik een deemoedige Luuk: “Het is toch het beste om nu de Rode Lijn te volgen”.

De reis langs de Altenau en later langs de Diemel gaat voorspoedig. De zon begint te schijnen, het landschap is schitterend en we schieten lekker op. We bezoeken het stadje Warburg, meer dan 1000 jaar oud en prachtig hoog gelegen met stadsmuren en torens.

We spreken een Duitse boer en zijn vrouw, ze staan te kijken naar het oogsten van hun koolzaad. De combine haalt een smalle rand koolzaadweg; eerst moet bepaald worden of het zaad droog genoeg is, voordat alles geoogst kan worden. Ze verbouwen verder pompoenen, suikerbieten en tarwe. Hun verwachtingen aangaande de oogst zijn gematigd, maar ze leggen zich erbij neer. Wat moet je anders? Ze zijn één keer op vakantie geweest. Naar Nederland. Ze hebben toen alleen met wat boeren gesproken. “Dat is toch wat je het meeste boeit”. Ze kijken naar de hemel en waarschuwen voor een dreigend onweer. We springen weer op de fietsen en gaan met de wind in de rug zo hard mogelijk naar onze bestemming. Maar het onweer haalt ons in. We schuilen onder een afdak, daar schuilt ook een jonge vrouw uit Oekraïne. Ze spreekt jammer genoeg geen woord over de grens en zit voortdurend te Facetimen op haar telefoon. Het onweer gaat ongehoord te keer, de takken vliegen over de weg. Na een half uur begint het minder te regenen, de regenjassen gaan weer aan. Op pad voor het laatste stukje. In het bos liggen overal takken, kleine en steeds grotere. Tot er complete bomen over de weg liggen. Bij de eerste versperring kunnen we de fietsen er overheen tillen, bij de tweede lukt dat niet meer. De bagage moet er af, en we slepen de fietsen moeizaam om de gevallen bomen heen door het bos. De volgende versperringen vallen mee, maar het kost al met al veel tijd. We komen stipt om zes uur aan bij onze prachtige BenB. Maar we kunnen daar niet eten. En er zijn geen winkels of eetgelegenheden in Helmarshausen. In Bad Karlshafen vinden we een mooi restaurant met een terras aan de Weser. En de zon gaat ook nog schijnen.