Sjon wegbrengen

De afgelopen weken hadden de Oude Mannen op de Fiets het moeilijk. Waarheen moest de tocht gaan? Hoe lang? Wanneer? We kwamen daar niet goed uit. Misverstanden vroegen om goede gesprekken die de lucht klaarden. En om acht uur vanochtend stond Sjon met een bepakte Koga voor mijn deur. Samen gingen we Luuk ophalen. Om een stukje te fietsen. Maar niet zoals in vorige jaren. Deze keer gaan we met z’n drieën op pad om over twee dagen weer uit elkaar te gaan. Sjon fietst door naar Istanbul, wij gaan terug naar huis. Voor mij is Istanbul stomweg te ver weg; je bent zeker zes weken van huis. Ik vind dat te lang. Luuk heeft nog andere afspraken in zijn agenda en dus fietst Sjon alleen verder nadat Luuk en ik rechtsomkeert hebben gemaakt. De oude mannen fietsen, dat wel, maar niet in dezelfde richting.

Eind juni gaan Luuk en ik op pad naar Venetië. Een tocht over de Brennerpas. Mooi en uitdagend.

De rit van vandaag voerde door Drenthe, het was fris, maar het landschap was altijd fraai. Met koffie in Zwiggelte, nadat we bij kamp Westerbork het tracé van de voormalige spoorweg naar het kamp hadden bezocht. De rails zijn weg, maar er zijn rechtopstaande bielzen waarop de transporten naar de vernietigingskampen zijn vermeld. Luuk’s vader heeft op één van die bielzen een foto bevestigd. Een meisje dat hij kende van zijn school in Haarlem en dat met het transport dat op deze biels werd herdacht naar Sobibor was gedeporteerd. Indrukwekkend.

Na Hardenberg is er een scenisch traject langs de Vecht. Inclusief een ongehoord traag pontje. Geheel geautomatiseerd, maar vreselijk langzaam. We zitten ondertussen lekker in het zonnetje, dat dan weer wel.

We krijgen een hartelijke ontvangst bij Jaap en Marianne, Vrienden op de Fiets in Vriezenveen. Een biertje in de tuin, een lekkere douche en daarna eten in het dorp. Het weer van morgen lijkt niet goed, het gaat in de middag hard regenen. We besluiten om een stukje Duitsland in te fietsen en dan bij de lunch afscheid te nemen. Wij gaan dan weer op weg naar huis, Sjon moet het laatste stukje naar Istanbul alleen fietsen…