Afscheid van Sjon

Beste Sjon,

Vandaag hebben we je weggebracht naar Duitsland. Op een mooie plek, met een slagboom en een bord dat aangaf dat hier de Bundesrepublik begon, hebben we je laten gaan. In de regen fietste je van ons weg, in je gele regenjasje. Je hand ging nog omhoog, een laatste groet. In de verte zagen we je linksaf slaan; je verdween uit beeld. Je fietste energiek en dat is ook geen wonder, de afgelopen twee dagen heb je geen meter op kop gereden. Ik heb er alle begrip voor dat je je energie spaarde. Istanbul is nog heel erg ver! Zag ik het goed en was er toch iets melancholieks in je blik? Wij missen jou, maar jij ons ook. Dit afscheid rijmt op het afscheid op de Somport, toen wij doorfietsten en jij terug ging.

Luuk en ik keken elkaar aan. Wat nu? We stippelden een soort route uit. Die al snel bestond uit wat men noemt onverharde wegen. In de regen betekent dat: modderpaden. Al snel werden onze fietsen en wijzelf ook modderig en vies. Dat was Luuk een doorn in het oog. Bij een luxe hotel in Gronau zag Luuk een tuinslang liggen. ‘Niet tegen Sjon zeggen, maar ik ga hier mijn fiets schoonspuiten!’ Dat deed ik vervolgens ook maar. Niet veel later kwam de manager van het hotel naar ons toe. Hij schold ons in zeer beschaafd Duits zeer beschaafd de huid vol. Dat we dat deden zonder te vragen! ‘Das gibt es nicht!’ ‘Sie haben Recht’ gaven we beschaamd toe.

Ons hotel heeft de fraaie naam De Twentse Nar en had vermoedelijk vanwege die naam ook een leuke verrassing in petto. Het lag vijf kilometer verder dan Google Maps aangaf. En het begon weer stevig te regenen. Gelukkig was er een douche en handdoeken. We drinken nu een glas rode wijn op jou Sjon! Nip jij ook maar even van je witte wijn!