In Berg en Dal

Naar Venetië, de tweede dag, 101 kilometer

Vanochtend nam Sjon afscheid van ons. De grote fietser ging per trein naar huis. Maar hij blijft betrokken bij ons! In geval van integriteitskwesties kunnen we altijd - desnoods telefonisch - een beroep op hem doen. Hij is per slot van rekening de deskundige op dat gebied. Een fijne gedachte!

Hij had nog een laatste bijdrage aan onze reis: voor het hotel in Zwolle stuurde hij ons als zelfverklaard Zwolle-kenner resoluut de verkeerde kant op.

Het was mooi dat de fietsen er nog stonden vanochtend. Voor het eerst - en voor het laatst - stonden de fietsen buiten voor het hotel, middenin de binnenstad van Zwolle. En ze stonden er nog vanochtend. Leve Zwolle.

De tocht ging van een leien dakje, het was heet maar lekker. Een prachtig deel van Nederland. En opvallend: in mijn jeugd, zeg vijftig jaar geleden, was men op het platteland arm. Kleine huisjes, armoedige inrichtingen, geen gas, geen telefoon. Eenvoudige arbeidslieden hadden nauwelijks een toereikend inkomen. In de stad was men rijker. Inmiddels lijkt dat omgedraaid. We zien overal buiten de steden grote huizen met fraaie tuinen, op de oprit een auto uit de hogere prijsklasse. In de rafelranden van de steden huist de armoede.

In Arnhem kopen we deel twee van onze route, we gaan via Augsburg - de Romeroute - naar München, het begin van de Venetië-route. Navigeren met Maps.me natuurlijk. Blij dat ik de krankzinnigheid veroorzakende Garmin thuis in de doos heb gelaten.

In Apeldoorn drinken we koffie bij Brownies en Downies, een horecazaak die werkt met mensen met het syndroom van Down. Een paar helpers houden een oogje in het zeil. En ze doen het geweldig. Een hartverwarmende ervaring.

In een prachtig hotel in Berg en Dal zien we het Nederlands elftal van Oostenrijk verliezen.

Morgen zijn we in Duitsland, fietsend langs de Rur. Het wordt dertig graden.