Eindelijk in Effeld

Dag drie, van Berg en Dal naar Effeld (Duitsland), 131 kilometer

Een pittige dag. Natuurlijk door de hoge temperatuur. Er was werkelijk niet tegen te drinken. Bidon na bidon goot ik in mijn droge keel. Mijn shirt en handschoenen kregen een witte uitslag; opgedroogd zweet. Maar wat het ook zwaar maakt was de afstand, vandaag bleef de teller steken op 131 kilometer. Dat kwam ook door de fietssleutel van Luuk. Luuk is altijd heel precies. Maar soms vergeet hij wel eens wat. Een routeboekje bijvoorbeeld, of de reservesleutel van zijn fiets. Vandaag was het idee geboren om in Roermond die missende sleutel bij te laten maken. “Even Roermond in, doen we zo”. Het was een omweg van ruim twintig kilometer over smeltend asfalt en in een zinderende stad. Geeft niet! De sleutel is er, en dat voorkomt gênante toestanden (zoals een paar jaar geleden).

Ik hing de hele dag in het wiel van Luuk, gesloopt door een slapeloze nacht. In de korte broek op het terras in Zwolle hebben de muggen zich maandag meer dan te goed gedaan aan mijn benen; op beide benen zitten rond de knieën meer dan dertig bulten. Ik heb nog nooit zo’n jeuk gehad. Maar: ik mag Niet Krabben! Lakens er op, lakens eraf, natte doeken erop en weer af, uiteraard ingesmeerd met Azaron: nul effect. Niet Krabben. Korte halfslaap waarin een Garmin voor kwam. Niet Krabben. Warrige droom over het bestuursmodel van de Hanzehogeschool. Niet Krabben. Lekke band in Italië. Niet Krabben. En toen was het ochtend… Ik heb Niet Gekrabd. Ik slik vanaf vandaag hooikoortstabletten. Met Loratadine! Ik verbeeld me dat het helpt tegen de jeuk.

Het hotel in Effeld is precies wat je wil van een Duits hotel. En de schnitzels zijn uiteraard perfect. We zijn vandaag twee keer met een pontje over de Maas geweest. Prachtig. De route was geweldig. Morgen maar wat minder kilometers, met opnieuw mooi weer.