Naar Venetië

Op weg naar Venetië, 24 juni, 118 kilometer

De oude mannen gaan weer op de fiets. Sjon is al naar Boedapest geweest. Luuk en ik hebben hem toen weggebracht naar Duitsland. Overigens was het bedoeling dat Sjon naar Istanbul zou gaan. Maar dat was te ver en te nat. Nu gaan Luuk en ik naar Venetië en op zijn beurt brengt de aspirant continentenbedwinger ons op weg. Naar Zwolle om precies te zijn. Daar zit ik nu op een terrasje naast ons hotel dit stukje te tikken. Een prachtige fietsdag, met veel zon, aangename temperaturen en een windje in de rug. Problemen waren er ook. We streven naar zo weinig mogelijk bagage en daarom hebben Luuk en ik afgesproken elk een boekje met een stuk van de route mee te nemen. Ik heb het boekje keurig in mijn fietstas. In Assen drinken we koffie met de vader van Luuk, 95 jaar, maar fit en gezond. Hij is op de fiets naar het terras gekomen. “Dus u fietst nog”, constateert Sjon. “Fietsen is niet moeilijk, je moet alleen zo nu en dan je hand uitsteken”, aldus de oude Hajema. Ondertussen is de jonge Hajema met een steeds roder hoofd bezig zijn fietstassen te doorzoeken. “Ik durf het eigenlijk niet te zeggen, maar ik heb het routeboekje vergeten mee te nemen”, klinkt het na een lange zoektocht met een dun stemmetje. Er valt een stilte die door de bulderende lach van Sjon doorbroken wordt. “Jongens zo komen jullie nooit in Venetië”. Luuk pakt zijn telefoon en komt met een oplossing: we gaan morgen in Arnhem naar een winkel waar men nog een oude versie van dat routeboekje heeft. We rekenen erop dat de Alpen nog op dezelfde plek liggen.

Onderweg naar Zwolle gaan we met een pontje over de Vecht. Twee jaar geleden stonden we daar ook, toen voer het pontje niet. Morgen gaat Sjon met de trein terug naar Groningen en gaan Luuk en ik in Arnhem het tweede deel van onze tocht aanschaffen.