Einde van de reis

Ik schrijf dit stukje thuis. Aan de keukentafel in Groningen. Wat is er gebeurd? Gisteravond kreeg Luuk slecht nieuws, de zoon van zijn vriendin had een ernstig ongeluk gehad. Uit een boom gevallen, op zijn rug. Het zag er niet goed uit. Luuk en ik spraken af de volgende dag in ieder geval naar een stad te fietsen waar we met de trein goed vandaan zouden kunnen komen. Ladenburg of Heidelberg.

We vertrokken onder een bewolkte hemel. En al vrij snel begon het te regenen, we schuilden onder een boom in Stockstadt am Rhein. Het ging steeds harder regenen. En ineens kwam er een vrouw in een zomerjurkje met een grote paraplu naar ons toegelopen. Of we niet even bij haar in huis wilden schuilen. Graag! Ze stelde zich voor als Monika. Luuk vertelde over het ongeluk, en Monika vertelde dat haar zoon precies een half jaar geleden ook uit een boom was gevallen en zijn rugwervels ernstig had beschadigd. Hij was na een moeilijke periode gelukkig hersteld. Luuk belde met zijn vriendin. De situatie daar was onverminderd ernstig. Luuk besloot terug te keren om zijn vriendin te steunen. En: samen uit, samen thuis. We gaan terug.

Hartmut, de man van Monika was inmiddels thuis gekomen en hij was zo aardig om de mogelijkheden van de Deutsche Bahn uit te zoeken en ons vervolgens naar het station te begeleiden. En zo eindigde onze reis in Stockstadt am Rhein, om elf minuten over één: de trein naar Frankfurt.

Twaalf uur later waren we weer thuis.

Monika en Hartmut Kraussel, mensen met een gouden hart. Wat een bijzondere ontmoeting op dat moment.