Santiago

Van Palas de Rei naar Santiago de Compostela, 79 kilometer

We wisten hoe warm het zou worden. Dus vertrokken we na een geïmproviseerd ontbijt al om zes uur. De fietsverlichting moest aan, het was nog aardedonker. De reis ging snel en dat was maar goed ook. De hitte overdag is een geweldige supporter: je wil graag wat sneller fietsen om voor het heetst van de dag binnen te zijn. En dat lukte: om zo ongeveer om half twaalf reden we het plein voor de kathedraal op. Maar het zweet gutste toen al uit al mijn poriën.

Het was een merkwaardig gezicht om de torens van de kathedraal ineens te zien opdoemen. Tot die tijd hadden we geen idee van de afstand, richtingwijzers met de plaatsnaam Santiago zijn er niet (of zijn allemaal gestolen).

Ineens de stad en ineens de torens. En dan het besef: dit is het einde van de reis. Of beter: hier ging het allemaal om.

Het plein voor de kerk is enorm druk. Met mensen van allerlei slag. Vooral veel Spaanse jongeren. Het schijnt zo te zijn dat je de tocht naar Santiago op je CV mag zetten. En dat hoor ik nu pas….

Sommige mensen op het plein kunnen moeilijk lopen, blessures en blaren eisen hun tol. Maar iedereen is blij, licht eufoor. Wij ook. Het was een tocht met een moeilijk einde, natuurlijk vooral voor Luuk door het onverwachte overlijden van zijn moeder.

We maken foto’s, bellen met Anneke en met Sjon en gaan vervolgens het Compostelaat halen. Een vervreemdende ervaring. Het is een zeer gestroomlijn proces, de Belastingdienst kan er een puntje aanzuigen. Moderne techniek, QR-codes, beurtnummers; alles komt uit de kast. En met succes, niet veel later heb ik een handgeschreven document voor het vagevuur en een speciaal exemplaar dat bevestigt dat ik in Uithuizen ben begonnen en ruim 3000 kilometers heb afgelegd.

De zoektocht naar het hotel waar ook de fietsen afgegeven kunnen worden, is lastig maar het lukt. Maps.me geeft keurig aan dat de afstand hemelsbreed 500 meter is, maar het vermijden van het verkeersarme centrum vraagt meer dan drie kilometer. Uiteraard bergop.

Bij het hotel ontmoeten we de twee Belgen die we al vaker zijn tegengekomen, lang geleden al een paar keer in Frankrijk en vanochtend nog bij een koffiezaakje. Zij moeten de documenten nog ophalen, wij hebben ze al. Wel fijn met deze hitte.

De kerkdienst voor de pelgrims in de kathedraal is bijzonder. Veel jonge mensen wonen de dienst bij. Met hun mobieltje in aanslag, hoewel er wel zestig keer gezegd wordt dat dat niet de bedoeling is.

Wat ingewikkelder is: in de kerk zijn mondkapjes verplicht. Ik was het totaal ontwend, en het is zeer onplezierig om met deze temperaturen zo'n ding op je gezicht te hebben..

Men maakt werk van de dienst, met zang, orgel en een groot aantal priesters. En het wonder gebeurt weer: brood en wijn worden vlees en bloed. Aan het einde van de dienst zweeft het enorme wierookvat door de kerk. Magisch. Het ontroert me. Het is circus en tegelijk ook echt. Een spannend evenwicht.

Wat onthoud ik van deze reis? Welke beelden blijven over, of beter gezegd: komen straks boven drijven? Lastig te zeggen. Er zijn nu veel indrukken. Teveel misschien wel, ik ben benieuwd hoe mijn geest gaat selecteren.

De fiets staat klaar voor transport, de tassen bijna. Morgen de terugreis. Dat wordt niet een vlotte reis, dat weten we nu al.

Ik heb nog veel gedachten over religie, Jacobus, Spanje en veel meer. Dat moet ik nog op een rijtje zetten.

Dat komt vast nog. Eerst slapen en misschien wel uitslapen….