Pech

Van Villacelama naar Rabanal, 92 kilometer

We waren vanochtend al weer vroeg op pad. Lekker kilometers maken voor het echt warm wordt. We zijn op de hoogvlakte en de weg is vrij vlak. Dat rijdt fijn en de kilometers komen gemakkelijk. Op de kerktorens van de dorpen hier hebben ooievaars enorme nesten, soms meer dan een meter hoog. Ze staan roerloos bij hun kroost, soms direct naast luidende klokken. Gisteravond hoorden we ze klepperen. Een geweldig geluid.

De route gaat bij het dorp Hospital de Orbigo over een prachtige, lange en van oorsprong Romeinse brug over de rivier de Orbigo. Direct na de brug drinken we koffie met een zoet broodje.

Ondertussen begint de temperatuur op te lopen. Het dorpje Barrientos heeft de vorige avond feest gevierd. Er staat nog een draaimolen en een aantal tenten met een onduidelijke functie. Dorpsbewoners zijn aan het opruimen. Er ligt overal glas op de weg. Vijfhonderd meter verder voel ik mijn achterband leeglopen. Hoewel het zondag is, permitteer ik me een aantal lelijke woorden. Nader onderzoek wijst uit dat de oorzaak van het lek niet het glas is. Er blijkt een stevige doorn net naast het versterkte loopvlak van de band naar binnen gedrongen. Plakken is de enige oplossing. Demonteren van de Rohloff-schakelbox durf ik niet aan, alles zit onder de olie. Het plakken gaat goed en de band kan weer behoorlijk op spanning gebracht worden. Maar ondertussen heb ik stress; mijn vertrouwen in de fiets is weg. En dat gaat weer lang duren voordat terug is. Dat gebeurt me vaker, kleine dingen kunnen me enorm uit balans brengen, ook als dat volstrekt niet rationeel is.

We hebben weinig keus, we moeten voort. We hebben een vliegreis naar Amsterdam geboekt op donderdag en de Cruz de Ferro wacht op ons. Vijftienhonderd meter hoog. Met morgen 38 graden.

Maar voorlopig zitten we in Rabanal del Camino, een fraai dorp tegen de bergen, een traditionele rustplaats voor pelgrims. Ook voor ons. Een mooie binnenplaats bij ons hotelletje brengt rust, schaduw en lekker eten en drinken.