Hoogtemeters

Van Estella naar San Millán de la Cogolla, 99 kilometer

Hoogtemeters zijn een merkwaardig fenomeen. De meters omhoog verbergen zich graag. Ze doen zich vaak sympathiek voor; een speels bochtje, een paar bomen en dan lichtjes omhoog. Een fraai uitzicht vergoedt veel. Maar al snel laat de hoogtemeter een ander gezicht zien; het valse plat. Eerst denk je nog dat je remmen aanlopen of je bandenspanning te laag is. Maar dan dringt het tot je door: we zijn aan het klimmen. Langzaam, maar gestaag. En na een poosje moet je terugschakelen, want het vals plat wordt een stevige klim. En plotseling is er dan ontspanning, de weg wil weer dalen. Eventjes althans. De druk op de benen neemt af. De snelheid schiet omhoog. De rijwind koelt het zwetende hoofd af. Er is tijd om een slok water uit de bidon te nemen. Maar dan. Een bocht, een nieuw vergezicht, prachtig! En de weg besluit om opnieuw te stijgen. Ik schakel terug en terug tot alle versnellingen op zijn. Er rest nu niets dan doorbijten, hijgen, pijn in de benen verdragen en wachten tot de weg weer wenst te dalen.

Vandaag was zo’n dag. Met een weg die alle mogelijke hoogtemeters over ons uitstrooide; gemene, listige, boosaardige, verraderlijke, zachtmoedige en wrede hoogtemeters.

Volgens Strava heb ik dit jaar 28000 hoogtemeters afgelegd. Ik heb niet het gevoel dat dat helpt. Bij het aandoen van mijn schoenen na het douchen, schoot de kramp al weer in mijn benen. Je zou er toch zo langzamerhand aan mogen wennen?