Berlijn

Vandaag het laatste stukje. Geen probleem, want we zouden vroeg vertrekken. Om zeven uur op zondagochtend zaten we in de ontbijtzaal van het hotel. We hadden verwacht zo ongeveer de enigen te zijn, maar niets was minder waar. Zo ongeveer de hele hotelbevolking zat om zeven uur aan het ontbijt. En zat daarna voor het hotel te kijken naar de zoektocht van vriend Luuk naar de sleutel van zijn fiets. Luuk is bang om dingen kwijt te raken. Hij draagt zijn bezittingen graag in een tasje bij zich. En de Koga moet op slot met een dikke ketting, in dit geval ook vastgemaakt aan mijn fiets. En nu was de sleutel dus zoek. En konden we nog niet op pad. Reisgenoot S. verdient bewondering voor de rust waarmee hij het tafereel aanschouwde; vriend Luuk die zijn tassen in stijgende wanhoop leeggooide. S. heeft altijd zijn reservesleutel mee. Hij slaagde erin dat niet te noemen in het heetst van de strijd. Bij de balie had men overigens de sleutel gevonden. En zo vertrokken we, iets later dan toch nog. Met gezwinde spoed kwamen we weer op de Rode Lijn en langs bos en veld gingen we met prachtig weer op weg naar Potsdam. De tocht langs de Havel en alle meren was heerlijk en feestelijk, weg alle DDR-grauwheid! In Potsdam maakten we een omweg via park Sans Souci, zo mooi in de zon. De Tweede Wereldoorlog kwam aan bod bij het huis van Max Liebermann en het Haus der Wannsee Konferenz. Een volgend moment van bezinning zou zijn bij het graf van Heinrich von Kleist en Henriëtte Vogel: ‘Hier zocht hij de dood en vond onsterfelijkheid’. Helaas de reisgenoten stelden een lunch nu meer op prijs dan een onvergankelijk stuk cultuurhistorie… Ik ben er vier jaar geleden met Anneke geweest, een klein ontroerend monumentje met ook alweer een ingewikkelde geschiedenis; de Nazi’s veranderden de tekst, die vervolgens weer terugveranderd werd na de oorlog. De reis ging verder door het prachtige Grünewald, en hoewel dit allemaal al Berlijn is, zijn de afstanden nog enorm. Rond een uur of vier stonden we bij de Brandenburgertor in de blakende zon. Eindpunt bereikt. Opluchting, blijdschap en verwondering. We zijn en waren een mooi team met z’n drieën. Nu naar het hotel, langs het Hauptbahnhof. Ons hotel is vlakbij dat station in verband met het vroege vertrek op woensdagochtend. Goedoe met de kamers omdat mijn safe kapot is en de wasbak niet doorloopt (in een nieuw hotel!); vervolgens een nieuwe kamer gekregen met Spreeblick. De omgeving is niet super gezellig, maar we aten lekker bij een Italiaan. Wat is Berlijn aan het veranderen; steeds meer in de greep van ontwikkelaars en groot geld. Ons hotel heeft een dakterras; maar daar verkoopt men liever geen bier. Wel ingewikkelde cocktails voor getatoeëerde jongeren, met harde muziek. Worden wij oud? Ja! Wij worden oud. Gelukkig wel. Toch 950 kilometer gefietst vanuit Groningen! Ook wel de moeite waard.