Mozaïeken en de tombe van Dante

Lekker uitgeslapen en ontbeten in de tuin van het hotel, daarna de krant gelezen. En toen was het tijd voor de mozaïeken. We moesten eerst in de rij voor een kaartje dat toegang gaf tot vijf locaties. Met als begin natuurlijk de San Vitale en het Mausoleo di Galle Placidia. Door de albasten vensters valt gouden licht op de prachtige mozaïeken die nog dezelfde heldere en frisse kleur hebben als toen ze vijftienhonderd jaar geleden werden aangebracht. Jezus is afgebeeld als een jonge frisse Apollo, zonder baard. Tegen de zijmuren zien we de apostelen, de profeten en de evangelisten. In het mausoleum zie ik weer de duifjes die drinken uit een schaal, ontroerend beeld van vitaliteit, liefde en vrede. De herten grazend in het groen en de schapen die gehoed worden door de goede herder. Prachtig allemaal.

Het wordt reisgenoot S. al snel te veel, hij gaat terug naar het hotel om te lezen en te rusten. Ik wandel door naar het Battisterio Neoniano en vervolgens nog naar de Cappella di S. Andrea, de Sant’ Appollinare Nuovo en het Battisterio degli Ariani.

Onderweg kom ik nog langs de tombe van Dante. Overleden in 1321, bijna zevenhonderd jaar geleden. Een ingewikkelde geschiedenis; hij was verbannen uit Florence, zijn geboortestad, en stierf hier in ballingschap. Er zijn verschillende pogingen gedaan om zijn overblijfselen toch weer naar Florence te brengen, waar in de Duomo een leeg graf op hem wacht. Monniken van een nabijgelegen klooster verborgen zijn botten, tot in 1780 deze tombe werd gebouwd. De stad Florence stuurt elk jaar op Dante’s sterfdag een kruik olijfolie uit Toscane, die men gebruikt om de olielamp in de tombe te laten branden.

Een klokkentoren naast de tombe slaat tegen de schemering dertien keer, een verwijzing naar de terzetten aan het begin van de achtste Canto van het Vagevuur:

It was now the hour that turneth back desire

In those who sail the sea, and melts the heart,

The day they've said to their sweet friends farewell,

     And the new pilgrim penetrates with love,

If he doth hear from far away a bell

That seemeth to deplore the dying day.