Na de Povlakte: Ravenna

Het hotel op het industrieterrein in Occhiobello bood ons een echt Italiaans ontbijt: veel zoete broodjes, geen eieren en twee keer een cappuccino. We gingen op weg, terwijl de warmte om half negen ons alweer tegemoet dampte. Zoals bekend navigeer ik op Maps.me waarbij de route van Hans Reitsma als een rode lijn in de kaart verschijnt. Het blauwe pijltje moet op de lijn blijven, dan komen we vanzelf in Rome. Dat is althans het principe. In de praktijk staan hoge gebouwen, bomen en felle zonneschijn een goede weergave en interpretatie van het scherm wel eens in de weg. Volgens reisgenoot S. is het vandaag 37 keer misgegaan. Dat lijkt mij onwaarschijnlijk. Wat wel een feit is dat het missen van een afslagje hier of daar nauwelijks omwegen betekent. Dat is met de Mio van reisgenoot S. wel een ander verhaal; zo kwamen vandaag toch weer op 115 kilometer uit. En het waren zware kilometers. De eindeloze lange rechte wegen tegen de wind in over een kale lege Povlakte vroegen veel van onze krachten. In San Alberto, na de oversteek per pont van de rivier de Reno, zagen we bij de plaatselijke farmacia de temperatuur: 41 graden.

Wat ik vergeet te vertellen: we kwamen aan het begin van de tocht door Ferrara. Een prachtige stad, met intacte muren en poorten. En wat mij betreft merkwaardige beelden. Anneke en ik waren hier lang geleden ook al een keer, toen al verbaasd over de relaxte atmosfeer. Er zullen de komende jaren veel Nederlanders naar Ferrara gaan, nu Bert Wagendorp zijn nieuwste bestseller hier laat afspelen. De koffie onderweg was een feestje, zie de jaloersmakende foto.

In San Alberto aten we een broodje in een leuke bar. En ineens merkte ik dat reisgenoot S. dromerig afwezig was. De tocht per pont over de Reno bleek bij hem de herinnering op te roepen aan de tocht over de Maas met de oude studiegenoot die nu in ‘geluk’ deed. De bar waar we zaten had drie wedstrijdbiljards met een tribune en er zaten veel echte arbeiders aan de toog. Reisgenoot S. bekende dat hij het liefste hier zou willen blijven, als parttime pontkapitein en barbeheerder voor arbeiders met wie hij zich door de Internationale nauw verwant voelde. Mijn suggestie dat het voorkomen van de uiterst vriendelijke bardame iets met deze wens te maken zou kunnen hebben, werd door reisgenoot S. ten stelligste ontkend. Het koste enige moeite, maar reisgenoot S. stapte na enige overredingskracht toch weer op zijn Koga.

In Ravenna hebben we een leuk hotel, vlakbij de San Vitale. Morgen rustdag, ik verheug me zeer op de ontroerende mozaïeken.