Occhiobello

We vertrokken uit Verona, fietsten weer langs de prachtige Arena en gingen over de brug de Povlakte op. Landbouwgebied met trekkers, slootjes en veel mais. Als je niet beter zou kijken zou je denken dat het Nederland was. Maar het fietspad is niet genoemd naar Bauke Mollema, maar naar Marco Pantani. En aan de einder staan geen ‘rijen ondenkbaar ijle populieren als hooge pluimen’, maar staan er cipressen en elegante campanile’s. Het stadje Montagnana is nog prachtig ommuurd compleet met poorten. Ik fotografeer een oude bioscoop. In Albaredo all’ Adige eten we een lekker broodje met een enorm glas cola. Er moet veel gedronken worden; reisgenoot S. verordonneert een bidon per uur. Het is nodig ook, want de zon brandt onbarmhartig.

Tijdens de lunch check ik mijn mail en zie dat Chris W. mij een gedicht stuurde van Tom van Deel de dichter en criticus die vorige week overleed. Het gedicht ontroert me.

Een stuk verder bij het plaatsje Fratta Polésine zie ik ineens een villa naderen die...het lijkt wel...en ik zeg tegen reisgenoot S. “Dat zou wel eens een Palladio kunnen zijn”. En het is zo: Villa Badoer, de villa die Anneke en ik 25 jaar geleden niet konden vinden.

Uiteraard is hij vandaag gesloten. Ongeveer tien kilometer voor Ferrara hebben we een hotel, op een industrieterrein, maar met airco. Heerlijk!

DIT MOMENT

Er is niets voor te stellen mooier dan

een vrouw die in het strijkend avondlicht

een tuin in loopt, het waait, het blad van

de kastanje gaat tekeer, ze zoekt naar

bloemen, snoeiend, alles als weleer.

Daar bukt ze, rustig buiten elke tijd,

verbonden met haar wereld, ook de mijne.

Ik zie het aan in dit moment en wens

dat ondanks ons verstrijken het beklijft

T. van Deel. Uit: Boven de koude steen, uitg. Querido, 2007