Eindelijk Verona!

Na vijf dagen fietsen in en temidden van de Alpen zou er vandaag een einde komen aan de bergen, beloofde Hans Reitsma, onze routemaker. Het was ook zo. Opnieuw links en rechts van Adige - Reitsma wil elke brug benutten, zo lijkt het - fietsten we zuidwaarts. Met ook steeds de snelweg links of rechts naast ons, alles moet door dit dal. Het autoverkeer naar het noorden begon al vroeg in de ochtend te stokken. Ik voelde de buikpijn weer van files op de Brennerpas. Maar wij waren op de fiets en zon scheen uitbundig. Net als bij de snelweg waren er naast het werkelijk uitstekende fietspad her en der aantrekkelijk stopplaatsen met een kopje koffie, een stukje taart en veel drinkwater. Prima verzorgd, tot op heden is het hier aanmerkelijk beter fietsen dan in Duitsland. Het was druk op het fietspad, veel mensen waren onderweg. Zo ook een meisje op een oranje racefiets, dat we inhaalden toen ze een vijgenboom leeg plukte. Even later haalden ze ons weer in. Reitsma had ons al gewaarschuwd voor de laatste klim vóór we de Alpen zouden verlaten. Bij Rivoli versmalt het dal tot een kloof en moeten de fietsers klimmen. En niet te zuinig: anderhalve kilometer 10 procent. Na een paar bochten haalden we de vijgendievegge weer in. Boven was er een geweldig gezicht op fort Wohlgemuth, door de Oostenrijkers gebouwd en later door de Italianen veroverd, waarbij de kanonnen, die eerst richting het zuiden stonden opgesteld, nu naar het noorden werden gericht.

En ineens waren de bergen echt weg. Langs een snelstromend kanaal reden we naar Verona, waar de route ons dwars door het centrum bracht langs de San Zeno, het Castelvecchio en natuurlijk de Arena, waar hedenavond de Aida zou spelen.

We aten bij een leuke Osteria bij de San Zeno.

Reisgenoot S. had een fijn hotel geboekt, bijna op de route. Maar omdat de Mio van de reisgenoot op autowegen staat ingesteld, duurde de tocht naar het hotel jammergenoeg vijf kilometer langer. En zo kwamen we toch weer boven de honderd kilometer uit!