Rustdag in Trento

Vanochtend uitgeslapen. Heerlijk. En na het ontbijt nog weer even rusten en de krant lezen. Nu merk ik pas hoe moe ik ben. Maar de stad trekt en ik benieuwd naar alles wat hier te zien is. Ik begin met de kerk, waar onder het koor een vroegchristelijke basiliek is blootgelegd. Op een grote steen staan alle bisschoppen vanaf 1300 vermeld. Gemiddeld zo’n vier a vijf per eeuw. Met een kleine vijfendertig namen ben je in onze tijd. Een mooie continuïteit. De kerk lag vroeger buiten de oorspronkelijke Romeinse plaats Tridentum, maar omdat er een tamelijk heilig iemand in de kerk werd begraven, wilde iedereen daar wel liggen. Een funeraire hotspot, om het zo maar te zeggen. Vrij snel daarna werd de kerk opgewaardeerd tot kathedraal.

In het park iets verderop las ik Iers dagboek van Benoît Groult. Ze beschrijft vrij indringend wat ouder worden met haar doet. Ik denk daar ook veel over na. Zeker nadat ik vorige week drie overlijdensberichten kort na elkaar kreeg, alle drie mensen van in de zestig. Dat stemt tot nadenken en tot een zekere melancholie.

Geschiedenis gaat bijna per definitie over wat mensen die nu dood zijn, ooit hebben gedaan. In het Castel del Buonconsiglio was het niet anders; van 1250 tot 1803 de residentie van de prins-bisschoppen die Trento als onafhankelijke kleine staat bestuurden. Het enorme gebouw is een wirwar van zalen en pleinen, in tal van stijlen en totaal verschillende decoraties. Een klein college architectuur in één gebouw.

Reisgenoot S. en ik treffen elkaar op het terras voor het hotel waar we een paar biertjes drinken. De avondwandeling gaat naar de zweefbaan over de Adige die ons vierhonderd meter hoog brengt naar een prachtig uitzicht over Trento en wijde omgeving vanuit het dorp Sardagna. Zag ik nu dat reisgenoot S. stiekem Strava aanzette?