Remagen

Reisgenoot S. krijg je niet snel kwaad. Maar er zijn dingen waar hij beslist niet tegen kan. Zoals de idyllische grindpaden die routebedenker Hans Reitsma ons voortdurend voorschotelt op de Rurradweg. En ze zijn ook niet best die paden; gaten en boomwortels zorgen soms voor een woeste rit. Dat ontlokt S. regelmatig gekreun en erger, maar ik overstem hem ook wel eens met mijn kreten van pijn. Mijn zitbotten zijn bont en blauw en de oneffenheden voel ik als harde schoppen onder mijn achterwerk.

Reisgenoot S. kan ook niet tegen omrijden. Hij raadpleegt voortdurend zijn Mio navigatie of er ook een kortere weg is. Het liefst over asfalt. Ik was hier voor gewaarschuwd: S. gaat om een paar honderd meter te winnen desnoods de autosnelweg op. Ondanks alles zijn we toch weer veilig aangekomen in Remagen. We vertrokken vanuit Linnich aan de Rur, een stervend stadje; alle middenstand is verdwenen, alleen paar nagelstudio’s en een Spätkauf vullen het naargeestige straatbeeld.

Langs de Rur (Au!) kwamen we door een uitgestrekt landbouwgebied bij de Rijn. Een magistraal gezicht. Hier vonden de Amerikanen in 1945 een brug over de Rijn die niet was opgeblazen. Morgen even kijken of er nog iets van te zien is!